Αχ ! πόσο θλιβερό είναι το βλέμμα,
των άνεργων που συνωστίζονται
στο πρωινό του εστιατορίου του ΙΚΕΑ!
Kαθώς σπρώχνουν το δίσκο τους,
στη μεταφορική των πιάτων ταινία
εποφθαλμιούν την γενναιοδωρία της μαγε;iρισσας,
καθώς με βιάση τα πιάτα τους γεμίζει,
του μενού του ενός ευρώ.

Αχ ! πόσο ευγνώμον είναι το βλέμμα
των συνταξιούχων, που συνωστιζονται
στις πυκνοβαλμένες καρέκλες,
της τραπεζαρίας του ΙΚΕΑ.
Καθώς με αργές κινήσεις κι ομιλίες
βάζουν στην άκρη την τυροπιττα και τον καφέ,
του μενού του ενός ευρώ,
από τις τσέπες τους ξεπηδούν
σπιτικά κουλουράκια, πλεκτά
και αναβράζοντα δισκία για τους πόνους.

Αχ ! πόσο χαρούμενοι είναι οι υπερήλικοι,
που αργοσέρνουν τα βήματα στην επιπλαγορά
και χαζεύουν κρεβατοκάμαρες και παιδικά παιχνίδια.
Με το μπαστούνι, το τρίποδο και αγκαζέ
δίνουν μια νότα ευτυχίας,
γιατί, πού ξέρεις αύριο;