Ο θαμνώδης φράχτης δίνει μια γραμμική μορφή σ’ αυτό
που διαχωρίζει το σπίτι μου απ’ τα γειτονικά. Αλλά
κανένας χωρισμός δεν εμποδίζει τα μάτια μου να εύχονται
καλή νύχτα και όνειρα γλυκά στα πέριξ, συνοδεία
τον μονόλογο ενός περιστεριού. Δεν κλείνω τα παντζούρια,
τα αφήνω στη νύχτα να παίξει τον ρόλο.
Ανοίγω και αμέσως κλείνω την τηλεόραση.
Στις μέρες μας χαίρεται να είναι ανθελληνική.
Διερευνώ τον εαυτό μου στου μπάνιου τον καθρέφτη
πριν σκεπαστώ με της μπανιέρας το ζεστό νερό.
Το καθήκον μου να υπάρχω για μια ακόμη μέρα
τελείωσε. Τώρα προσμένω ο ύπνος φιλικά να μου φερθεί.
Ούτε μάτια κουρασμένα, ούτε βλέφαρα βαριά,
μόνο ένα βαρούλκο το μυαλό μου
να τυλίγει το βαρύ βάρος της μοναξιάς.