Θέλω να βάλω τις λέξεις σε σειρά
μα αυτές δεν υπακούν, χορεύουν
κι αναποδογυρίζουν μες στα σχήματα,
με κοροϊδεύουν και πλακώνουν
η μία την άλλη, ή σε απόσταση
συγκεκριμένη
ισορροπούν από μία παύση.

Τι χρώμα έχει η πρόταση που απελπισμένα
προσπαθώ να καρφώσω στο χαρτί,
οι πρόκες που τρυπούν τα γράμματα;
Τι χρώμα έχει η λέξη αυτή;
Δεν είναι κόκκινη σαν φλόγα
μες στο στόμα,
ασημένια σαν σφαίρα
προς το πάθος,
μαύρη σαν καταδίκη,
διάφανη όπως τα πλατιά
γυαλιστερά μας μάτια.

Δεν είναι λευκή σαν μια νέα αίρεση
για την αλήθεια,
λευκή σαν τα διαλυτικά υλικά
που αγαπώ ν’ απλώνω
πάνω σου.

Είναι πολύχρωμη και όρθια
σαν την παιδικότητα.
Είναι άχρωμη και όρθια
σαν μια ενήλικη πράξη.