Μαύρη μέρα
φεύγεις μόνη.
Κι ενώνεσαι με αναμνήσεις
τόσων ετών απούσες.
Εγώ μακριά σου υπάρχω
με απόσταση απ᾿ τον θάνατο
μην και σκιαχτεί η σαθρή μου φύση.

Στους άλλους πίσω
απομένει
μία δική σου φωτογραφία,
πορτρέτο τετελεσμένου.
Αυτή, και η επιλογή ενός
ανώδυνου θανάτου...

Ώρα καλή, μικρή μου!
Η νύχτα σού ταιριάζει.