Μελαγχολικός έστεκε ο ποιητής μέσα στο φθινοπωρινό τοπίο.
Φανταζόταν πως τα κίτρινα φύλλα ήταν νεκρά κορμιά ηρώων
οι πεσμένοι κορμοί των δέντρων χαλάσματα κτιρίων
το φως του δειλινού αίμα που πότιζε τα ιερά χώματα της πατρίδας
μα με τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει απ’ την τραγική του μοίρα
όλα έπαιρναν αμέσως την πραγματική τους μορφή.
Θε μου ψιθύρισε
τι αντιποιητική εποχή.