Πολύ στυφή είναι η θάλασσα
θα σου χαλάσει τα πνευμόνια.
Μη πας πιο μέσα θα πνιγείς.
Μη πας σου λέω χάνομαι.

Ποτέ δεν άκουσες.
Περπάτησα εμβατήριο το ποίημά σου
κι ας μη θυμάσαι ούτε στροφή απ’ τη ζωή μου.
Μη τρέχεις πάνω στις στροφές.

Τυφλώθηκα στον πόλεμο.
Τι όμορφα που είσαστε εδώ.
Ωραία καρφιά πάνω στους τοίχους
χωρίς καμιά φωτογραφία μου.

Πλέον διαβάζω μόνον με τα δάχτυλα
καθώς χαϊδεύω τις γραμμές της ιστορίας σου
Είμαι ανορθόγραφος – το ήξερες;
δε ξέρω πως συλλαβίζεται η αγάπη.

Τη γερασμένη ομπρέλα με τις πούλιες μη ξεχάσεις
να κουβαλήσεις μαζί ως εκεί που δεν πατώνεις
να την ανοίξεις βαλλίστρα
για να σκοτώσεις το ντελίριο.

Δεν έμεινε στάλσιμο να μη ξεπροβοδίσω
ούτε νεκρόλαδο να μη παστώσει
τριάντα χρόνια μες τη τσιγγάνικη προθήκη
πως θα γυρνούσες γρήγορα.

Την αμορόζα την έχω μαζί και τη ταΐζω
όποτε κάνει να πεθάνει
με φύκια και γασέτα.
Τυλιγμένα στο λαιμό τα καρδιοχτύπια.

Δε με παρηγορεί πια το κονιάκ
πίνω τη θάλασσα για να με κάψει.
Είναι κι αυτή η άβυσσος απρόβλεπτη
Πας να πνιγείς και σώζεσαι.