Σταυρωμένα τα πόδια στο πάτωμα γιατί
χοροπηδούσαν στα πτώματά τους.
Πολλή φασαρία,
χαμηλώστε την ένταση!

Κομμένες οι γωνίες γιατί
ήταν αιχμηρές και γδέρναν τα καλούπια τους.
Προσεκτικά, μη κάνετε ζημιές.

Στρογγυλεμένο το πέτρινο καφάσι
να κουλουριάζεται πιο βολικά η νιότη.
Πόσες κουταλιές ασβέστη στον καφέ;

Ψαλιδισμένη μισό πόντο η γλώσσα
να μη μιλά
κι είκοσι σχεδόν οργιές βουλιαγμένο το θάρρος.
Δεν είστε αρκετός. Δεν είστε μετρήσιμος.

Υψωμένη λίγο η θλίψη
και τεντωμένα σε σχοινί ατσάλινο τα ρούχα
να κρύβουν την ασχήμια.
Τα σκούρα με τα σκούρα πάντοτε.

Διπλωμένη στα δυο η ραχοκοκαλιά
για να θυμίζει στήλη άλατος
κι όχι σπονδυλική λωρίδα.
Πάνω της εκτροχιάζονται τώρα οι νύχτες.

Αλειμμένες μ’ αλατόνερο οι ανοιχτές μου φτέρνες
βούτηξα οριζόντια στους φόνους μου.
Εγώ δε σκότωσα κανέναν.

Δεν ταίριαξαν με τους πολλούς τα μέτρα μου
ούτε κι οι αποστάσεις μου ήταν μικρές απ’ τις αγάπες
ήμουν χιλιόμετρα πιο πίσω.
Δυστυχώς τερματίσατε τελευταίος.

Αυτό που έμεινα σας κάνει; Να με ρημάξω πάλι;