Έπαιξες με τον Ιάσονα στους τόνους
τους πιο υψηλούς του πάθους. Και με τα ίδια
πάντα μέσα, τα μεγάλα: φόνους.
Θυσίασες τον αδελφό σου πρώτα (παιχνίδια

τα κομμάτια του, που μέτραγε σε πόνους
ο πατέρας σου και συ σε αργοπορία). Τα φίδια,
έπειτα, της εκδικήσεως σ’ έπνιξαν, Μήδεια.
Κι ακράτητη εξόντωσες τους δικούς σου γόνους.

Το δέρας το χρυσόμαλλο της ευτυχίας, του Φρίξου
το ανάθημα, ο Ιάσων έχει. Συ το μανδύα
τον αιματόβρεχτο της Μοίρας σου τυλίξου

και βάδισε, μέσ’ απ’ το Μύθο και τη φαντασία
των ανθρώπων, η συγκλονιστικότερη ιστορία
στου πεπρωμένου τους του τραγικού την εμπειρία.