Είδες μες στη γειτονιά
μιαν αυλή με λεμονιά;
Τι κακό γίνετ’ εκεί!
Στέκουν κι οι περαστικοί...
Δώ "Μανούλα!" κει "Μητέρα!"
-τούτο γίνετ’ όλη μέρα

Ποιος πεινά και ποιος πονεί,
κι όλοι βάνουν τη φωνή.
Ένα, να τονέ χτενίσει,
άλλο, να τον σαπουνίσει.
Δώ "Μανούλα!" κει "Μητέρα!"
-τούτο γίνετ’ όλη μέρα

Αχ, μανούλα! πως βαστάς;
Φτερά να `χεις να πετάς!
Πως μπορείς, παρακαλώ,
και δε χάνεις το μυαλό;
Δώ "Μανούλα!" κει "Μητέρα!"
-τούτο γίνετ’ όλη μέρα

Έχεις κάποια πληρωμή
κι απ’ τα χείλια σου στιγμή
το χαμόγελο δε λείπει
και δεν τα σουφρώνει λύπη;
Δώ "Μανούλα!" κει "Μητέρα!"
-τούτο γίνετ’ όλη μέρα

Πάνω, κάτω: στη δουλειά,
στη βοήθεια, στα φιλιά.
Φαίνεται-ποιος το πιστεύει;-
πως ο κόπος λιγοστεύει,
σα σε κράζουν όλη μέρα
ποιος "Μανούλα!" ποιος "Μητέρα!"