Τι άλλο να κάνει δεν ήξερε.
Όλα τα είχε ξοδέψει για εκείνον.
Όλα τα τραγούδια της
όλους τους ουρανούς της
όλες τις λέξεις.
Κάθε μέρα σ’ ένα γκρίζο πέλαγο
έπλεε σαν σανίδα
και το βράδυ ξεβραζόταν
σε ένα δωμάτιο παγερό.
Μια ναυαγός ξεγυμνωμένη
κι από τη μοναξιά της ακόμα.
Tελικά τον ξαναβρήκε
και με τις μέρες
άρχισε δίπλα του να ζεσταίνεται ξανά
να παίρνει φωτιά
σιγά σιγά να καίγεται
με τις στάχτες της μέσα στην αγκαλιά του
ν’ αργοσβήνουν μελαγχολικά
σαν πυγολαμπίδες
πάνω στο κρύο οδόστρωμα
ενώ εκείνος
με το βλέμμα στο ορίζοντα
έστελνε σήματα S.O.S.
βαθιά μέσα στην νύχτα.