Με λέξεις προσπαθούσε να παγιδεύσει τις χαμένες μέρες που περνούσαν
τα όμορφα χρώματα, τις εξαίσιες μυρωδιές, τα εφήμερα συναισθήματα, τις ονειρικές μορφές
τα γράμματα έγιναν σίδερα που τις εγκλώβισαν.
Σιγά σιγά όλα αρρώστησαν
οι ουρανοί έγιναν σταχτί
οι μυρωδιές σάπισαν
τα συναισθήματα κόμπος στο λαιμό
τα πρόσωπα χίλια κομμάτια.
Καλύτερα να τις είχε αφήσει ελεύθερες να φύγουν σκέφτηκε…
Τώρα μόνος στην φυλακή που έχτισε στέκει.
Ένα χέρι περιμένει να τον απελευθερώσει.