Ξαπλωμένος χάζευε τον νυχτερινό ουρανό
Στο στρατόπεδο φιλοξενίας
Με τα φιλόξενα κελιά
Τους φιλόξενους ανθρωποφύλακες
Τους παιδαγωγικούς ξυλοδαρμούς
Και τα φιλόξενα χώματα
Που περίμεναν να αναπαύσουν τα κόκαλά του
Αυτά τα τιμημένα χώματα
Με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ να τα ζεσταίνει
Και να φτάνει αυτή η θέρμη ως στο μεδούλι
Αλλά αυτός δε γούσταρε
Κλασικός λαθροαχάριστος
Δε γούσταρε καθόλου
Ήθελε να την κάνει να πουλέψει
Κι έτσι όπως κοίταζε απ’ το κελί του
Την κομματιασμένη πανσέληνο
Ένας κομμάτι της έσπασε
Κι έπεσε στο πάτωμα
Αυτός το κράτησε
Το περιεργάστηκε
Κι άρχιζε να κόβει τα κάγκελα
Οι άλλοι του φώναζαν, “τι κάνεις μαλάκα
Θα μας γαμήσουν”
Μα αυτός που να ακούσει
Τα έκοψε και γλίστρησε
Αθόρυβα στο σκοτάδι
Μα τον πέτυχε στη γωνιά
Ένας φύλακας του ελληνικού πολιτισμού
Και του είπε με στοργή πατρική
“Που πας ρε γαμημένε σκυλάραπα;
Γύρνα στο κελί σου μη σε ξεσκίσω”
Μα αυτός δε γύρισε
Αλλά έμπηξε το σπασμένο κομμάτι του φεγγαριού
Βαθιά μέσα του