Και το μυαλό του ανθρωποφύλακα
Σαρώθηκε από αιώνες πανσέληνης τρέλας
Με τα ουρλιαχτά του να γεμίζουν τη νύχτα
Κι εκείνος δεν έχασε καιρό
Άρχισε να τρέχει
Να τρέχει προς το συρματόπλεγμα
Με τους άλλους να πυροβολούν από ψηλά
Μα δεν μπορούσαν να τον πετύχουν
Γιατί η σελήνη τον κάλυπτε
Γιατί η σελήνη τον έκανε διάφανο
Γιατί ούτε αυτή γούσταρε το ΦΩΣ το ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Γιατί τρύπωνε απ’ τα παράθυρα απ’ τα χαλάσματα
Φώτιζε τις ράχες των ποντικών και τις σύριγγες
Τα χύσια του πελάτη στις πληγές της οροθετικής
Τα νταραβέρια τα πογκρόμ τα μαχαιρώματα
Τη φρίκη την παράνοια
Τον ΘΑΝΑΤΟ
Ήξερε γι αυτό τον προστάτευε
Μέχρι που έκοψε το συρματόπλεγμα
Και συνέχισε να τρέχει
Να τρέχει μες στη νύχτα μες στο δάσος
Μ’ ένα σπασμένο φεγγάρι στο χέρι
Να τρέχει σαν τρελός να προλάβει
Να προλάβει το ΦΩΣ το ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Πριν βγει στον καταγάλανο ουρανό
Και τον προδώσει.