Έξω από το σπίτι της πέρασε
και θυμήθηκε την εποχή
που υπήρχε
και έγερνε στο πλευρό της κάθε πρωί
σαν ένα λουλούδι
που πίνει το φως του ήλιου.
Από τότε η ψυχή του
στον καθρέφτη της είχε εγκλωβιστεί
την έβλεπε να ξυπνάει
να ντύνεται
να φτιάχνει τα μαλλιά της
ενώ το κορμί του
δουλειά και σπίτι
ένα φύλλο ξερό
που το παίρνει ο άνεμος.
Δεν αντέχω άλλο να συνεχίσω έτσι είπε
κι έμεινε έξω από το παράθυρο της.
Αυτή στην αρχή τον χλεύασε
μετά τον αγνοούσε
αλλά αυτός έμεινε εκεί
μέχρι που έγινε ένα δέντρο
ένα δέντρο μελαγχολικό
που έριχνε συνέχεια τα χρυσαφένια του φύλλα
για να πατάει εκείνη
και να ομορφαίνει το κατώφλι της
μα αυτή που να κοιτάξει κάτω
μια ζωή στον ορίζοντα το βλέμμα της
στο μέλλον
στην δουλειά.
Μια μέρα που απέξω πέρασαν
κάτι υπάλληλοι του δήμου.
Κόφτε το τους είπε
μου κρύβει την θέα
έτσι έκαναν αυτοί
για φανούν απέναντι υπέρλαμπρα
γυμνά οικόπεδα με σκουπίδια
μα αυτοί πήραν στο σπίτι τα ξύλα
για να ζεσταθούν
κι όπως κουρασμένοι αποκοιμηθήκαν
μυρωδιές τους ερχόντουσαν
από παραλίες ερημικές
από πάρκα ανοιξιάτικα
από νύχτες δροσερές
κι έβλεπαν μέσα στον ύπνο τους
εικόνες μαγικές
από ένα έρωτα που έμοιαζε αιώνιος
από μια ευτυχία που μαλάκωνε την καρδιά.
Το άλλο πρωί
είχαν σβήσει οι στάχτες
οι εικόνες είχαν ξεχαστεί
οι καρδιές ξανάγιναν σίδερο
φόρεσαν ξανά το σκληρό τους προσωπείο
και βγήκαν στους δρόμους.

Ώρα για δουλειά.