Πέτρο, σε περίμενα
πέρασε, βολέψου
Μιλήσαμε με στίχους
με κίτρινα βεγγαλικά
και περιστέρια σκύλους
Με στίχους του που χάθηκαν
του απαντούσα φυσικά
μου έλεγε δικούς μου
κυρίως τους μελλούμενους
που καταλάβαινα πως ήτανε δικοί μου
Στο τέλος μόνο πρόσεξα
πως ήμασταν με τους νεκρούς
πως ήταν πάλι μόνος.
Πάνω σ’ αυτό μου τόνισε
το ήξερα από την αρχή
μα μη στεναχωριέσαι
έχω εδώ δίπλα συντροφιά
τον φίλο μου τον ποιητή
τον Ντύλαν Τόμας
έρχεται κάθε τόσο να με δει
του ψήνω ελληνικό καφέ
μα δεν μιλάμε.