Μονάχα με το Θάνατο δε γέλασες
κείνα τα κρύα μεσημέρια του Ιουλίου
ριγμένα σα φθηνού ξενοδοχείου
σεντόνια τρυπημένα από ηδονές.

Είχαν το πέσιμο του υδράργυρου στην τσέπη
και όλο χάρη κουδουνίζαν τα κλειδιά
η ανατολή του ήλιου μας μαβιά
κι εσύ να ψάχνει αλυσίδες πα στη σκέπη.

Μόνο με το Θάνατο αγγίξαμε την όραση
Ζωή φημολογούμενη κι εμείς
απώλεια αυτής της εποχής
κατρακυλήσαμε πριν δούμε κάποια όαση.

Μόνο με το Θάνατο πλησιάσαμε την αίσθηση
ότι υπάρχει κάτι πίσω απ’ το πετσί μας
ότι δε φτάνει μοναχά η αναπνοή μας
για ν’ αποδείξουμε: Δεν είμαστε παραίσθηση.

Μονάχα με το Θάνατο με είδες
να γράφω μία μία τις σελίδες
μα λευκές να παραμένουν και κενό
να μετράω όσο είμαι μακριά σου
να συλλέγω τον ανθό απ’ τα δάκρυά σου
και να σκέφτομαι αν θα `χεις γυρισμό.