Τόσα πρωινά
μαχαιρωμένα βρέφη
στη Βηθλεέμ σου

κι εγώ να γεννώ
κάθε που δύει ο ήλιος
μ’ έξαλλο πείσμα

πως κάποιο πρωί
το ένα απ’ τα δίδυμα
θα σε προλάβει.

Περνούν τα χρόνια,
κι εσένα ο φόνος
κι εμένα η γέννα
τάφρους ανοίξαν
στα μέτωπά μας –

φονιά λυπάμαι,
μοναχοπαίδια ήταν
όλες οι γέννες.