Με τον καιρό ο χρόνος ρούφηξε το μελάνι.
Έτσι οι γνώστες την βάφτισαν ξανά με κτητική.
Το σίγουρο είναι
πως όταν ο Άγγελος μήνυσε σημάδι,
φόρεσε τα φορέματα το ένα πάνω στ’ άλλο
δεν ήξερε τι να πρωτοσώσει
έκλεισε πίσω της την πόρτα
ενώ ο μεσημεριανός χυλός άχνιζε ακόμα στο τραπέζι.
Ένα μπρούτζινο καθρέφτη μόνο άρπαξε
χάρτη στις ίδιες τις ρυτίδες της.
Όμως ποια γυναίκα;
Οι μηροί, το υπογάστριο, οι αστράγαλοι
όλα γη προγονική.
Ποιο κορμί πλασμένο άμμο;
Πώς να απαρνηθείς καταγωγή;
Πέταξε τα φορέματα στην μέση της ερήμου
στάθηκε ολόγυμνη θαλασσινή
το όνομα της ανάβλυζε νερό
αλμυρή ως στήλη άλατος
δακρυσμένη η Μυριάμ
μόνη πιο μόνη κι από ξένο,
νοστάλγησε.
Γυναίκα του Λωτ την αποκάλεσαν.
Νεκρή Θάλασσα οι αναμνήσεις της.