Όταν σε στήσανε στον τοίχο
σίγουρα θα `δες, χρόνια και χρόνια γεμάτα τρύπες,
τον εαυτό σου στο τραπέζι να τραβά
μικρούς σταυρούς στη στάχτη
με κέρασμα
και νούμερο που κράτησε η μοίρα σου μια νύχτα.

Σίγουρα θα `νιωσες να περνά το αίμα σου
μέσα απ’ τους πόρους του φρέσκου χώματος,
το σώμα σου να τραβά να βρει το Σώμα
που τόσο υπεράσπισες μπροστά στους δήμιους.

Αν και ασκεπής εκείνη τη στιγμή ήξερες:
το Σώμα είναι γέφυρα για να πατάμε,
να μετράμε και να στοχεύουμε μ’ όλα μας τα όπλα,
πόσο βαθιά στον ορίζοντα θα πάμε.