Στο λευκό του
πουκάμισο κλειδωμένος
είναι κάτι στιγμές βραδινές
που περνά αστραπή από μπρος μου
και χάνεται λες και σβήνει
πριν μου γνέψει
πως έφυγε
φεύγει

Ξέρω λίγα γι’ αυτόν ασυνάρτητα
Δεν είναι από δω
και δεν είναι για κάτι σπουδαίος
Όμως έχει έναν τρόπο να πείθει
Αξιόπιστος ξένος· τον επέλεξαν
αλλουνού την υπόσχεση ν’ αθετήσει
Είναι άνθρωπος δίκαιος δανεικής
ενοχής.
Ίσως θά `θελε νά `χε
μιλήσει κι αυτός για κείνη
τη νύχτα.
Για των άλλων το άλλοθι.
Όσα είδε καθώς πήγαινε
ερχόταν
εισχωρώντας στο
βήμα τους

Αυτός ο άνθρωπος βουβός
με προστάζει ν’ αρθρώσω
φωνή.