Δεν ήρθε άλλη στιγμή από τότε.
Πυκνή ομίχλη ο χρόνος γύρω μου
και τα παράθυρα διεσταλμένα στη μνήμη.
Ανέγγιχτα άφησα τα πράγματά σου
στην παιδική σου αφή καθηλωμένα
και `γώ από κυπαρίσσι της σιωπής ακουμπισμένη
στο θάνατο μετρούσα που γυρόφερνε
στενεύοντας το κύκλο γύρω μου
στενεύοντας το κύκλο...

Ανέγγιχτα άφησα τα πράγματά σου
κ’ η στιγμή που `φυγες
πουλί παγιδεμένο στο ρολόι.
...Μα γιατί στέκεις έτσι ξεχασμένος
μες στα παληά σου ενθύμια;

Είναι φριχτό μα δε σ’ αναγνωρίζουν
μήτε και συ τ’ αναγνωρίζεις πια...
Φύλλο νεκρό το παρελθόν, παιδί χαμένο,
μαρμαρωμένος ο παληός σου ο κόσμος, πάει,
και συ με νέο πρόσωπο έχεις γυρίσει
από μιάν άλλη γνώση φαγωμένο.