Αυτός,
Δικός μου ο εύφορος βυθός.
Παίζω
Με τα ξύλινα λόγια
Καίω
Κίτρινες πέτρες θαμπές, κι αέρας
Κάνοντας μικρές ακροβασίες
Λα
Λα
Λα. Ε –

Συχνά,
Πνέει μια ερήμωση με φώτα
Και τριγμούς εντόμων.
Α η ερπετή φωνή στο λήθαργο
Ξεκολλώντας απ΄τα ύφαλα της ηλικίας –

(Πάντα κάτι σήμαινε κάτι
Ή, πέθαινε πρώτο:
Μια καταστροφή με ξεφωνητά
Και φόβος πελώριος, μετά έγχρωμος,
Μετά γλυκότροπος, μετά,
Κοιμόμουν. )