Κι αυτό το κάτι γρατζουνά τον ύπνο μου
Τώρα που ξαφνικά όλα τα εννοώ
Και τ’ αντέχω.

(Αμέσως τότε, ξημερώνει.
Γίνονται σωροί στάχτης τα βουνά.
Ένας αναίτιος άνεμος σηκώνεται)

Το θα του θανάτου
Θάλλει στο φως
Καθώς ένα Χι
Από ψυχή
Βήχει
Απαρηγόρητα.