Μνήμη Μ.Π.

Γυρνούν οι δείχτες, χωρίς να βιάζονται,
σβήνουν με σιγουριά τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια...
Στην παιδική μου μνήμη, μαυροντυμένη,
σ’ ένα κρεβάτι χρόνια δέκα κατάκοιτη, ίδιο στοιχειό.
Αγέλαστη, ρυτιδωμένη, σκοτεινή.....Ένα πηγάδι θανάτου,
που μέσα στο νερό του χάνονταν της νύχτας τ’ αστέρια.
Ξεκοκκίζοντας σπυρί σπυρί κεχριμπαρένιες χάντρες.
Και τα όνειρα νάρχονται στον ύπνο, στο λήθαργο, στο κάρωμα...
Θολά ποτάμια, μνήματα παιδιών, φυλακές, ένας τρελός, σταροχώραφα,
καλαμιές και φωτιές, πυρκαγιές, σπίτια που καίγονταν, τουφεκιές,
φοβισμένα βήματα στη νύχτα, κοράκια στα κλαριά κι ο βάλτος, πάντα ο ατέλειωτος βάλτος...
Εκεί, στην κάμαρά σου, μικρό παιδί, να συλλαβίζω αργά τα πρώτα μου γράμματα.
Μαθαίνοντας ανάγνωση στο μεγάλο κιτρινισμένο βιβλίο.
Γυρεύοντας τις λέξεις να ξηγήσω τα όνειρά σου. Με μια πικρή αθωότητα...
Γιαγιά, μεγάλη μάνα, σαράντα χρόνια τώρα, κι ακόμα να εξαντλήσω το Μέγα Ονειροκρίτη...