Άτολμα μ’ αγκαλιάζουν στις φωτογραφίες
Ή δοκιμάζουν
Να σηκώσουνε το βάρος μου

Καμιά δεν μπόρεσε πολύ καιρό

Ποια να `ταν, ποια;

Η Άλκηστη ή η Μυρσίνη
Μ’ έχει στους ώμους της ανεβασμένη;
Κόκκινο Λιμανάκι στη Ραφήνα
Ή Μεγάλο Πεύκο;

Ανέβηκε κι η θάλασσα, βυθίστηκαν τα πάντα
Ως τα ονόματα

(Ίσως και να `ταν η Κλειώ, η τρυφερή,
Που τραγουδούσαμε μαζί τη Φλαμουριά

Ακούγεται ένα μικρό φάλτσο στη μνήμη)

Αυτή θα είναι η Emmy
Κατάξανθη, αέρινη,
Σε περιβόλι δροσερό
Που εξατμίστηκε

Γύρισε στην πατρίδα της
Μου έστειλε ένα ροζ φουρό
Μια κασετίνα με χρωματιστά μολύβια

Την Αργυρούλα την αναγνωρίζω
Με το αυστηρό της χτένισμα
Πλεξούδα γύρω απ’ το κεφάλι
Σαν μαύρο φωτοστέφανο από έρωτα μεγάλο
Μικρή, εξόριστη στο Τρίκερι
Γενναία κοπέλα

Μου διάλεξε τα πρώτα μου γυαλιά
Το σκελετό σε σχήμα πεταλούδας – τα μισούσα

Στη φλου, την τελευταία, είναι σίγουρα η Βάσω
Θολό τοπίο, θαμπά δέντρα
Χωρίς πρόσωπο κι οι δυο μας
Με ντρεπόταν, την ντρεπόμουν, είχα μεγαλώσει

Η Άλκηστη, η Emmy, η Μυρσίνη,
Η Βάσω, η Αργυρούλα, η Κλειώ

Όλες, καλές μου φιλενάδες
Όλες τις είχα αγαπήσει που τον αγαπήσανε