Ένα φύλλο μες στο τυφλό απομεσήμερο
ένα ρόπτρο μες στο σκοτάδι
κι ανάμεσά τους χλόη τερπνή
που ανέβαινε να πνίξει
το γύψινο άγαλμα
–πέφτουν σοβάδες άσπροι μες στο μαύρο.

Αυτός –ω όνομα που δεν πρόφερα ποτέ–
αυτός που έφτιαξε τους ίσκιους
μες στη σκιά τους κρύβεται·
και μήτε φανερώνεται στη θύμηση,
μήτε στη λήθη εισχωρεί.
Μόνο αυτό που προηγήθηκε απ’ τη μνήμη
φωτίζει ό,τι υπάρχει γύρω του
με ίσκιους πάλι ματίζοντας μία-μία
του φωτός του τις ρωγμές.