Πρησμένες οι καρδιές στην αναμονή απ’ την ορθοστασία.
Ακούνητες σαν άδειες θέσεις
να κατακάτσει μέσα τους κανένας βλοσυρός χειμώνας
γιατί οι έρωτες έχουν νερώσει
και κολυμπάνε αβοήθητοι σε πλαστικά ποτήρια με ξιδόκρασο.
Δε θα υπάρξουν άλλοι.

Χτύπησαν οι καμπάνες,
ανοίξαμε σαμπάνια
που τη φυλούσα στο σερβάν είκοσι χρόνια τώρα
να γιορτάσουμε τη περίσταση.
Που ψοφολόγησαν οι σκρόφες οι ελπίδες.
Υπερβολική δόση είπαν.
Με ρέγουλα η αλήθεια, σκοτώνει.

Στριγγλούσαν οι ψυχόλεθροι στην άσφαλτο
σαν ιαχώς μεγαλομάρτυρα.
Ξαπλώσαμε ανάσκελα
να βυζάξουμε αστέρια σβολιασμένα στο βάθος μας.
Νόστιμη που είναι η νύχτα.
Είχαμε πάρει το δρόμο μας.
Γιατί.

Ρυθμίσαμε όλοι τα ρολόγια
σε λίγες ζωές να ξαναβρεθούμε.
Γεράσαμε γρήγορα γαμώτο
χωρίς μια λευκή υποψία στα μαλλιά.
Χωρίς μια χαραυγή για εγγόνα.
Με ρέγουλα η νιότη, σκοτώνει.