Άνθρωποι με αφηνιασμένα βλέμματα
φωνές αλλόκοτες
βαθιά πληγωμένες.

|

Πλήθος ανθρώπων κοντά μου και, τριγύρω,
μα εγώ θέλω στην άκρη μου να γείρω.
Μια γωνίτσα μια ακρούλα να κουρνιάσω
μακριά από όλους
μόνη
να ξενοιάσω.

|

Είναι κάτι βράδια ναυάγια
(όλο απόγνωση και τρέλα)
που ούτε το φως του πρωινού
δεν ξέρει πώς να τα γιατρέψει.

|

Αφορίζω την ευαισθησία μου
την αρρώστια της ψυχής μου.
Και οργίζομαι και λέω
γιατί εμένα να με πληγώνουν
τα αναπάντητα ερωτήματα
τα ανέκφραστα συναισθήματα
τα γερασμένα μάτια
τα απογεύματα χωρίς εσένα.
Αφορίζω την ευαισθησία.

|

Κι αυτή η μέρα πέρασε.
Μέτρησα την αξία της με την ομορφιά της ανατολής.
Χωρίς αναστολές την απέρριψα
αδημονώντας για το πρωινό φως.

|

Εντός του σπιτιού συνομιλώ με ίσκιους.
Πένθιμες άριες χορογραφώ πια.
Μοιρολογώ ευτυχισμένους ήχους.
Μοιρολογώ εικόνες ζωής
που τώρα κείτονται στο τζάκι
παρέα με τις στάχτες.

|

Δε χωράω στη θάλασσα τ’ ουρανού
κι ας είμαι τόσο δα αστέρι,
χρυσό περιστέρι του νου.
Είναι τέτοια τα όνειρα
που μοιάζουν όρια ατίθασα.
Τόσο μεγάλα
σαν αυτά δεν είναι άλλα.
Δε χωράω πουθενά.

|

Το τοπίο αλλάζει
οι γραμμές μικραίνουν
κι ο χρόνος άλλος μοιάζει.
Έτσι που οι εποχές αγρίεψαν
κι η θάλασσα παλιώνει,
ο ορίζοντας πώς μοιάζει να θολώνει!

|

Τα βότσαλα της θάλασσας που ζωγραφίζω
η άμμος που σχεδίαζα βασίλεια
τα ψηλά βράχια καράβια παιδικών ονείρων.
Εσύ μαζί τους.
Έφυγες.
Και μένα με ανακουφίζει να ξέρω
ότι έχεις γίνει ένα
με το σύμπαν.