Πάλι μιμείσαι το δέντρο·
στην αρχή μήτε που το σκέφτεσαι καν,
μετά βγάζεις απ’ τα φυλλοκάρδια
τον μαύρο άνεμο, τα άσπρα φτερά
στον ύπνο σου θα μπαίνουν ρίζες,
χτυπάνε πάνω στ’ άσπρα σύννεφα,
πέφτουν σαν απαλή βροχή στη νύχτα,
είναι τόσα τα πουλιά που κούρνιασαν νωρίς
είναι τόσοι οι κήποι που ξαγρύπνησαν
κι όσες ρίζες διψάσανε
ακούνε τη φωνή τους μέσα τους
κι όσες ξεδίψασαν,
αυτές συχωρεθήκαν.