Ελπίζετε!

Τα χέρια εκείνα
δεν ψάχνουν κέρματα
έχουν κοπεί
από τη ρίζα
κι είναι δεμένα
με υφαντά
πάνω στα σώματα.

Κάτω απ’ το δέρμα
έχουνε κρύψει
τις ψαλίδες
και τα βότανα
να δέσουν
ξόρκι
την αστροφεγγιά.

Αυτές οι χαρακιές
μέσα στα μάτια
γίνανε χρόνια
τώρα
κι ας βαστάνε
τον πόνο τους
νεαρό παλληκάρι.

Πάνω σε αποτσίγαρα
σε ναυτικά σκισμένα
όρντινα
αράζουν οι νιότες
για να βυθίζονται
πιο σταθερά
πιο βέβαια.

Κείνες οι αγορές
χρυσού
και τ’ αποθέματα διοξειδίου
του τρόμου
τους μπουχτίζουν
τα στέρνα
νικοτίνη.

Κοντά στην πολυτέλεια
επόμενη στάση
Τόπος Θυσίας
ή Ομόνοια
πάρε το τρένο
μη χαθείς.

Σ’ όλες τις αποβάθρες
τούτης της πόλης
κοιμούνται
μερόνυχτα
τώρα
γυμνοί
οι ανθοί μας.

Σ’ όλους τους δρόμους
εδώ και χρόνια
γράμματα άγραφα
σακατεμένα
αδειανά
όχι από όρκους
από νοιάξιμο.

Ξηλώνεται
κι η ελπίδα
στα τσαγκαρεμένα βήματα
-από δεύτερο ή
τρίτο χέρι-
του καθενός
που ξεμακραίνει.

Και δε βαστάνε
νεκρές ελπίδες
τα μαραμένα χέρια.
Ανοίγουν
αύλακες
μέσα στο δέρμα
για να τις θάψουν.

Πώς να ελπίζουμε;
Φοβόμαστε.