Και να σκεφτείς,
Ούτε στιγμή δεν πίστεψα
Πως η κοπέλα με τα σανδάλια, τα λυτά μαλλιά, τα μύρα
Η σχεδόν διάφανη
Ήταν η Αφροδίτη.

Κι όμως την είδα να κατεβαίνει
Από ψηλά το κόκκινο βουνό
Με ελαφρό περπάτημα
Αγέρωχο βλέμμα
Πλατύ χαμόγελο.

Μα με προσπέρασε
Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει
Τα βλέφαρα, τα μάτια, το πρόσωπο
Που το βασάνιζε ένα συννεφάκι θλίψης.