Βγαίνουν από τα σπλάχνα της θλίψης
Γέρνουν
σε ήλιους να ξαποστάσουν
που ήταν χαμένοι
από καιρό

Διαβαίνουν τις ώρες
Χωρίς σκοπό
Η απουσία τους ανταμώνει
με τυχαία χαμόγελα
ως να νυχτώσει

Κι ύστερα
Ιδρώνουν τα ξημερώματα
πικρούς καφέδες
μετά το αλκοόλ
κι άχρηστες συζητήσεις

Κι αύριο
πάλι τα ίδια
Κλεισμένοι
σε μιαν ανάρμοστη
βεβαιότητα ζωής