Πάρος, η αγάπη της πέτρας
λαξευμένης απ’ το κύμα
πυρωμένης απ’ τον ήλιο.
Ποτισμένη τα μεθυσμένα όνειρα
χορτασμένη τη μυρωδιά του θυμαριού.
Απιθωμένη στην άμμο
και γύρω της τ’ αχνάρια του Αρχίλοχου
από τότε που έψαχνε την ασπίδα του
που του ήταν βάρος, ασήκωτο.
Γιατί, δεν μπορείς να γράφεις ποιήματα
κουβαλώντας μιαν ασπίδα.