Όπως θα βλέπεις τον ουρανό
θ’ αναρωτιέσαι αν είμαι εγώ
κείνο το γκρίζο σύννεφο.
Ψιχάλες δε θα ρίχνει
Αχτίδες δε θα κρύπτει
ούτε φεγγάρι ολόγιομο.

Χυμοί θα αιωρούνται
Αγγέλων που αγαπιούνται
πίσω από χείλη σφαλιστά
πνιγμένα απ’ τη φρίκη
που πήρε την Αλίκη
μακριά από τόπους που ξεχάστηκαν.

Κι αν η γιορτή πλανιέται
στους ουρανούς καθρέφτες σαν γυρνάς
θα δείχνουν τους καπνούς μου
από τους χωρισμούς μου
κι από καρδιές που ψάχνουνε
Πατρίδα Γιατρειάς.