Σε δόκανο ο πόθος αρπαγμένος
ληστρικά άφθονη φόρους η ζωή
στις αναμνήσεις μας ο χρόνος μας ριγμένος
κι όλο στοχάζεσαι τι άλλο θα συμβεί.

Στα μέσα του Ποτέ ήρθε το Πάντα
κι από το δρόμο μονοπάτι ορεινό
κι αν στου αμπελιού βαδίζαμε την πάντα
βουλιάξαμε στο χώμα το υγρό.

Με κόπους τότ’ εγείραμε το σώμα
χρόνους μας πήρε να πλενόμαστε πολλούς
παρά τη φρόντιση εχάθηκε το χρώμα
από τα φύλλα που θυμίζανε κισσούς.

Πάει ο λαγός, πάει το κρασί, το γέλιο μαύρο
σαν να `χεις πια αφήσει την τριβή
σ’ ένα τραπέζι που δεν είχες το κουράγιο
να διορθώσεις κι έτσι θρέφεις την πληγή.