Τα κομμάτια σου κόσμε ασύστολες εμμονές
συντρίμμια λάφυρα χάρτινες αρπαγές
τρίματα μέτρων σαπισμένα.

Ήττα εστάθης σίγουρη των όψεων σου θύμα
και η λογική ολόκληρη στους ουρανούς να στέκει
στο άμεμπτο γαλάζιο πρόσεχε μη χαθείς
καθώς ένα υπέρτατο κενό θα υπηρετείς
με μια λαμπάδα κόκκινη στα χείλη.

Όλοι οι λόγοι αινίγματα που λύθηκαν
μισά
σαν πια να μην χωρά τ’ ολόγιομο φεγγάρι
σ’ άρτιο αριθμό
φεύγοντας απ’ τα πλήθη
ω λήθη
που σα φουρτούνα έσβηνες τα κρίματα με μια
στην άμμο, στα βαθιά
τι πια θα μας ανήκει;

κι η εποχή που κάρπιζε τον ταπεινό καιρό
κι αγέρι που δε χόρταινε σημάδια να τραχαίνει
όλα να βαίνουν πέρασμα σε άλλη κιβωτό
σαν μιας αγάπης πλήρωση σαν πνεύμα ιερό
που επιμένει...