Ας με καταδικάσουν σε αειφυγία
οι εραστές της ουτοπίας.

Ουρανός και λίκνο είναι για μένα
ένας δρόμος ασήμαντος
στην καταχνιά κάποιου ανήλιαγου Δεκέμβρη,
οδόσημο και οδοδείκτης
ο χωματένιος βώλος που κυλάει και χάνεται,
το αγόρι εκείνο που χαράζει αδέξια
πρώτη φορά με το κοντύλι του στη μαύρη πλάκα
το επίσημό του όνομα, καμαρώνοντας, Αναστάσιος.

Τα υπερουράνια δώματα της ουτοπίας
αυτά δεν τα γνωρίζω, ούτε γύρεψα ποτέ μου
να τα προσκυνήσω.