Χιλιετίες, χοτέλς, φιλιά, γενιά τ εξ τ: τρία x
στα κολωνάκια μιας πόλης της μετα-ελευθεριότητας

η υιοθέτηση της ύστερης απάθειας ή της ύστερης αντίδρασης
ενός στοχασμού επί του ονείρου της γραμμικής τεχνολογίας

που μοιάζει να εκτοξεύεται πάντα οριζοντίως
εκ πεποιθήσεως ή εκ μεθόδου εποπτείας

της διαχείρισης της γραμμικής ευημερίας

ποια θα ήταν η τύχη της αναπαραγωγής της αναπαραγωγής;
ποια θα ήταν η τύχη της αντρικής εμπειρίας;

όχι η δημιουργία αλλά η δημιουργικότητα η ίδια ως άρτιφακτ
όχι πλέον πράξεις αλλά ράφτινγκ σε νευρωνικά ποτάμια:

αντί για φύκια τριχοειδέστατα αγγεία
αντί για βράχια θρομβοειδείς συγκεντρώσεις

καθώς πέφτουν τα αγγίστρια σκαλώνουν σε κροκάλες εννοιών:

η πολυλογία και η γλωσσοφαγία είναι οι σειρήνες του διάπλου
αν έχει μείνει λίγο νόημα: «τα πόδια κάτω από τις δέστρες»

η ακρίβεια επέχει θέση καυσίμου
η ταχύτητα ευθέως ανάλογη της καθαρότητας

όλο το φυσικό και της φυσικής το τοπίο δεν ήταν πάντα εδώ
ενώ η ροή ταυτίζεται με τη ροή·

πού είναι το υποκείμενο
ως απορροφημένο ρες εξτένσα όταν αυτο-παρατηρείται;

δεν είναι λίγο: αν έχει μείνει λίγο νόημα, πού;
πέραν των εξανθρωπισμένων χρονικοτήτων, τι;

ίσως οι εγγενείς δίνες, οι αυτοφυείς αγωνίες,
η σύλληψη του παραλόγου: έργκο σουμ:

ως ατελής δεκαδικός πεισιθανάτιων παρεκκλίσεων
πέραν των έγχρωμων επαναλήψεων!

το εγκεφαλικό αποτύπωμα μία ρευστή ταυτότητα
εντός μίας οικογένειας κεντρομόλων εννοιών

–και όχι για την έτσι ή αλλιώς λεκτική τους πράξη
αλλά για την ελληνομανή οπτική τους

(σημασία τους ίσως ορθότερα)–

δίπλα σε απότοκα κλισέ ένα πρόσωπο επί πίνακι
βλέπει το πρόσωπο που παρατηρεί το πρόσωπο που μιλάει

για το πρόσωπο που παρατηρείται επικρεμάμενο

(στις όχθες οι χωρικοί ξύνουν με τις αξίνες τις πληγές τους
μέχρι να βρουν τις γηγενείς αξίες)·

η εμπειρία (ποια εμπειρία; – βλ. σελ. 28-29!)
η επιθυμία τότε της έκκεντρης πορείας πού κρύβεται;

δεν εκτιμήθηκε αξιακά καμία απόφαση
ούτε είχαν ωριμάσει οι συνθήκες

η βούληση η κβαντική και η συνθήκη λ
ρίχνουν τα κόκαλα και τρώνε φεϊζοάδα!

αν υπάρχει λίγο νόημα έρχεται άμεσα ή εκ των υστέρων (σώπα)
από τη διεργασία της απάλειψης (όχι απόσβεσης) ομοιοτήτων

τη μοναδική ιστορία νοηματοδότησης
του προσώπου που αξίζει να διασωθεί

μία μεταφορά, ένα άνοιγμα της πόρτας,
ένας δισταγμός, θα μείνει ανοικτή;

όλες εκείνες οι υποσχέσεις οι σχέσεις και οι διαψεύσεις
είναι αδύναμες εμπρός στα σουβενίρ της πραγματικότητας

χιλιάδες νυχτερινά φιλιά στις μικρές πατούσες

α…ουσες?