Δεν ξέρω πώς να λυπηθώ
τις νύχτες μου αγιόκλημα μυρίζει
και ο αγέρας του με παίρνει
να βυθίζομαι σε ουράνια στρώματα.

Κοιτώ τις συννεφιές και τις ψιχάλες.
Τίποτα δεν αγγίζει την οντότητα
που κατοικεί εντός μου.
Αδειάζει ο καιρός οδύνες
κι όλες στα σπλάχνα σιγοκαίνε
μουρμουρίζοντας Αυγή.

Δεν ξέρω πώς να λυπηθώ
αυτή η ώρα μαγικό φίλτρο μου δίνει
κι όλο μ’ αφήνει μετέωρη
να επιζητώ ζωές που δεν έζησα.

Ένα χάσμα ανάμεσα απ’ τα κυπαρίσσια
περιμένει να με δει να οδεύω
το δρόμο του νυχτώματος.

Δεν ξέρω πώς να λυπηθώ
όμως λυπάμαι
όταν κανείς δεν βλέπει τις σφραγίδες μου.