Ζω ανάμεσα σε βαριά παλτά και φούστες πλισέ
σκέφτομαι ένα σχόλασμα εσπερινού
δροσερές κοπέλες από γυαλί
μέσα σε δυσμενή καφέ φορέματα

ζω στα λευκά πουκάμισα
στα σχέδια ανυποψίαστων λουλουδιών
δεν ήταν όντως ανυποψίαστα
όμως ήθελαν

έχω ένα χαμόγελο από χαμένα κουμπιά
οι φόδρες μου μαθαίνουν
να είμαι εσωστρεφής

μια μέρα πάνω στα νεύρα της
ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ντουλάπας
φοράει τα πάντα
και πέφτει από το μπαλκόνι

χτυπάει άσχημα

εγώ δεν έχω πια ρούχα να κρυφτώ