Ποια καινούργια ή παλιά οφειλή
απ’ τη λήθη αν βγει στο φως ωφελεί;
Τι μας μήνυσε ο χρησμός, του θεού η φωνή
πέστε μου ουρανοί.

Τρέμει ανήμπορη απ’ το φόβο η καρδιά
πόνοι γέννας δε γεννήσαν παιδιά
χώμα εύφορο, σοδειά νηστικιά, μισή,
βόηθα μας εσύ.

Στους ναούς οι ψυχές στέκονται,
ζωντανοί με νεκρούς μπλέκονται
η ζωή σαν βοή θάνατου
μα η φωνή του αθάνατου γλυκιά.

Αν είσαι εσύ φωνή χρυσή
θα φύγει αυτό που δε χορταίνει να μισεί
αν είσαι αυτός
θα `ρθω σκυφτός
ή μήπως σάλεψε η ελπίδα μου στο φως;

Δε μετριούνται
οι λύπες, οι πόνοι,
ψυχές στον Άδη φεύγουν, πάνε σαν πουλιά
Δεν ξεχνιούνται
γυναίκες και μάνες
Με θρήνους θάβουν
τ’ άψυχα νεκρά κορμιά

Λόγε μου αθάνατε,
σώσε με απ τα μύρια του κακού τ’ αγγίγματα
Χέρια τι κάνατε
κι έγινε η τύχη συμφορά;
Κάποτε, θάνατε,
τ’ άλυτα της Σφίγγας τα τρελά τα αινίγματα
τα `λυσε, αθάνατε,
άνθρωπος απάνω στη γενιά.

Ποια καινούργια ή παλιά οφειλή
απ’ τη λήθη αν βγει στο φως ωφελεί;
Τι μας μήνυσε ο χρησμός, του θεού η φωνή
πέστε μου ουρανοί.

Τρέμει ανήμπορη απ’ το φόβο η καρδιά
πόνοι γέννας δε γεννήσαν παιδιά
χώμα εύφορο, σοδειά νηστικιά, μισή,
βόηθα μας εσύ.

Αν είσαι εσύ φωνή χρυσή
θα φύγει αυτό που δε χορταίνει να μισεί
αν είσαι αυτός
θα `ρθω σκυφτός
ή μήπως σάλεψε η ελπίδα μου στο φως;