Στη βροχή με σκυμμένο κεφάλι
πάλι εγώ κι ο καιρός ίδιο χάλι,
δεν αφήνει η σιωπή τη σκυτάλη
το σενάριο φτωχό.

Κάνει κρύο, μα μέσα μου βράζω
περπατάω, μα δεν πλησιάζω,
σε έχω ανάγκη σου λέω, ουρλιάζω
και ακούω την ηχώ.

Σε έχω ανάγκη, το ξέρεις καλά
στο φωνάζω κοιτώντας ψηλά.
Ο Θεός, ο κανείς, ο από μηχανής
να σε φέρει σε μένα ξανά.
Σε έχω ανάγκη το ξέρεις καλά
ούτε τι, πως ούτε αλλά.
Αν δε σ’ έχω εδώ, δε γουστάρω να ζω
σε έχω ανάγκη κι εσύ πουθενά.

Στις σκιές μου χωρίς τη σκιά σου
δηλητήριο ο καημός στην υγειά σου,
είπες πάντα μαζί, για φαντάσου
τι αστείο κι αυτό.

Με καρδιά σιωπηλή που ρετάρει
και ψυχή κάπου εκεί στο πατάρι,
του μυαλού μου το απομεινάρι
στη μορφή σου πιστό.

Σε έχω ανάγκη, το ξέρεις καλά
στο φωνάζω κοιτώντας ψηλά.
Ο Θεός, ο κανείς, ο από μηχανής
να σε φέρει σε μένα ξανά.
Σε έχω ανάγκη το ξέρεις καλά
ούτε τι, πως ούτε αλλά.
Αν δε σ’ έχω εδώ, δε γουστάρω να ζω
σε έχω ανάγκη κι εσύ πουθενά.