Σέρνει ο άνεμος τα φύλλα
σ’ ένα ταξίδι μυστικό,
τη δίψα μου ζωγράφισες στα χείλια
μ’ ένα πικρό φιλί ερημικό.

Μέσα μου πάλι κάνεις κρότο
σαν ξενιτιά που νοσταλγώ,
να σε σκορπίσω έψαξα τον τρόπο
και το κορμί μου ακόμα τιμωρώ.

Βεγγαλικό μου εσύ και δακρυγόνο
στου γυρισμού σου νύχτωσα το δρόμο,
με τη σκουριά στου χρόνου το βαγόνι,
με τη βροχή στης νύχτας το σεντόνι.

Μπαίνει σε τρένο η ψυχή μου
και βγαίνει σε ωκεανό,
ήσουν εσύ πατρίδα μου και γη μου
και γη δεν έχω πια να περπατώ.

Κι αν με δικάσαν οι αιώνες
για σένα πάντα να διψώ,
μια χούφτα σύννεφο και δυο σταγόνες
θα σου γυρέψω όταν θα σε βρω.

Βεγγαλικό μου εσύ και δακρυγόνο
στου γυρισμού σου νύχτωσα το δρόμο,
με τη σκουριά στου χρόνου το βαγόνι,
με τη βροχή στης νύχτας το σεντόνι.