Θολά βροχόνερα και άδεια καφενεία
χτυπούν το τζάμι λίγες νότες ρυθμικά,
τρίζουν ακόμα της ανάγκης τα θρανία
κι ένα τραγούδι αγαπημένο με πονά.

Ότι αγάπησα μου λήστεψε ο χρόνος,
σκέψεις πικρές – σημάδια από παλιές πληγές είναι
αλλιώς όταν πονάς και είσαι μόνος είδα το έργο της
ζωής μου τρεις φορές.

Σε μια πατρίδα που μεθάει με παραμύθι,
πως να μιλήσω για αλήθειες που πονάνε
Μια ζωή με πρέπει να μας κυβερνάνε
μια ζωή στο ίσως κρύβομαι δειλά

Μοιάζει ο κόσμος μ’ ένα ρημαγμένο σπίτι πύργος με
άχρηστα σκουπίδια και χαρτιά
Λαθραία όνειρα και σκόρπια στη γωνία,
Σάπια καράβια φορτωμένα με κορμιά,
Βρώμικα χνώτα βλέμματα με αγωνία,
Έχει ένα τρόπο η σιωπή να σου μιλά.

Νοιώθω δειλή και απορώ αν κάπου φταίω,
Τσάμπα τα χρόνια χαράμισα μου στο χθες,
Οι ενοχές μου με τρυπούν και καταρρέω,
Χωρίς σκοπό κυλάνε αργά οι εποχές