Φωνές και κλάματα γροικώ1 στση χώρας2 τα μπουγάζια3,
Θαρρώ4 βουβάλια σφάζουνε, θαρρώ θεριά μερώνου’,
θαρρώ κι ο Τούρκος άρχιξε πόλεμο με το Ρούσο.
Μήτε βουβάλια σφάζουνε, μήτε θεριά μερώνου’,
μήτε κι ο Τούρκος άρχιξε πόλεμο με το Ρούσο,
ναυτόπουλο ψυχομαχεί στου καραβιού την πλώρα.
Δεν έχει μάνα να τον κλαίει, κύρη να τον λυπάται,
μούδ’ αδερφό, μούδ’ αδερφή να τον μοιρολογάται
κι ο καπετάνιος έκλαιγε σα μάνα και σαν κύρης:
«Σηκώσου ναύτη μου καλέ και πρωτογεμιτζή5 μου
να κουμπασάρεις6 τον καιρό, να βγούμε σε λιμάνι.»
«Μα ‘γω σας λέγω δε μπορώ κι εσείς μου λέτε σήκω.
Πιάστε με δυο να σηκωθώ και τέσσερεις να κάτσω,
φέρτε τη χάρτα τη χρουσή και τ’ αργυρό κουμπάσο7
να κουμπασάρω τον καιρό, να βγούμε σε λιμάνι,
να βγούν οι ναύτες για νερό κι οι μάγεροι για ξύλα,
να βγούν και τα ναυτόπουλα να σκάψουνε το μνήμα
και παραγγείλετέ τωνε, πέτε το κι οι μεγάλοι,
να μην το σκάψουνε βαθιά μόνο στο περιγιάλι
να μου χτυπούν τα κύματα απάνω στο κεφάλι.
Μα ‘σεις θα φύγετ’ απού ‘κειά, να πάτε σ’ άλλα μέρη
κι εγώ θα κοίτομ’8 επαδά9 χειμώνα-καλοκαίρι.
Εκειά ‘που θα πηγαίνετε, παρακαλώ σας φίλοι,
δώσετε μιάν παρηγοριά σε πρικαμένα10 ‘χείλη.
Ά’ σας ρωτήξ’ η μάνα μου, είτε κι η-γι-αδερφή μου,
Πέτε τω’ πως παντρεύτηκα στση ξενηθειάς τα μέρη,
Την πλάκα βάνω πεθερά, τη μαύρη γης γυναίκα,
Τα χοχλαδάκια11 του γιαλού θαν έχω γι’ αξαδέρφια…»