Η φαντασία έδερνε τα κύματα,
παλλόταν όλη νύχτα
για πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα
έφτιαχνε παραμύθια.

Θυμήθηκες το λαδωμένο σου σκουτί,
συνυφασμένο με τη μοίρα.
άστραψες με ιδέα φαεινή
πως φεύγεις απ' την αρμύρα.

Ψέμα αιματηρό κι αλλόκοτο,
με θάλασσα μεθάς,
πονάς, αγωνιάς για νέο προορισμό
σαν στη στεριά πατάς.

Τη φλόγα που σε καίει και σε πονάει
με σπίρτο πας να σβήσεις,
φέρνεις στο νου σου απίθανες μορφές,
όλες να ζωγραφίσεις.

Στις άκρες της γης και των βυθών
που ταξιδεύεις πάντα,
κι ας βλέπεις τ' άστρο της αυγής
και το καράβι των ονείρων σου
απ' του σπιτιού σου τη βεράντα.

Αποκοιμήθηκες πάνω σε μία κουπαστή
μια ανάσα από το κύμα,
έλαχε να ‘ναι η τελευταία σου στιγμή
από την θάλασσα ένα βήμα.