Καθόμουν σ’ ένα καφέ
στην πλατεία τριών συμμάχων στην Πάτρα.
Πέρασε από δίπλα μου.
Εντυπωσιακά μαύρα γυαλιά έκρυβαν
το μισό της πρόσωπο,
μα το περίγραμμα το ίδιο.
Παρόμοια τα χειμαρρώδη μαύρα της μαλλιά
σουλούπι απαράλλαχτο.
Στα βήματά της φωλιασμένο
το ίδιο σκίρτημα όπως γλιστρούν
κάτι έρωτες – σκιές.
«Αφροδίτη!» φώναξα δειλά.
Μέχρι τον λάρυγγα η απορία έφτασε
δειλά το άτριχο προβάλλοντας
το ροδαλό της χέρι
μα σκάλωσε ανάμεσα στα δόντια
εκεί που την πετσόκοψε η βεβαιότητα
ότι η Αφροδίτη μας είναι θαμμένη
στο νεκροταφείο Ευόσμου, εδώ και τρία χρόνια.

Λίγο αργότερα μου χαμογέλασε το άλφα.
Στα χείλη μου απάγκιασε
άχρηστος
αναστεναγμός