Ι

Γερασμένη, άνυδρη πολιτεία,
που βαδίζεις;
Τ’ όνομα σου ανάμνηση,
τ’ όνομα σου πόνος,
στα πόδια σου τρέχει
το αίμα του λαού,
των παιδιών, των αδύνατων,
των ποιητών το αίμα,
που βαδίζεις;

Κλειστό το στόμα σου κρατάς
στο χέρι ένα βιβλίο
με το δυσανάγνωστο όνομά σου.
Σε άγνωστα μονοπάτια σε ψάχνω,
που βαδίζεις;

Νυχτώνει, η ώρα επτά το απόγευμα,
ανθρωποφύλακες ασελγούν
πάνω στο σώμα σου, πολιτεία,
δικαστές, φιλόσοφοι, ρήτορες
μισοτιμής ξεπουλούν τη γενιά μου,
που βαδίζεις;

II.

Τον χαμένο χρόνο αναζητώ, πολιτεία
απατηλά τα φαινόμενα
με οδηγούν στο χάος
α, κουρασμένη πολιτεία
σκύβεις το κεφάλι, δε μιλάς,
στον δρόμο βγαίνεις βιαστική,
που βαδίζεις;

III.

Πέθανε -μας είπαν- κι η ελπίδα.
Ύστερα από τόσους θανάτους,
προαπαιτούμενα οικονομικών σχεδιασμών,
δεν μπορέσαμε πια να κλάψουμε.
Η φωνή μας γκρέμισε
τα σαθρά θεμέλια του κόσμου.

Χάθηκαν τα χαμόγελα, τα όνειρα.
Ύστερα από τόσα δρομολόγια,
πρόχειρα σχεδιασμένα σε τσιγαρόχαρτο,
δεν μπορέσαμε πια να τραγουδήσουμε.
Το σώμα μας ξαναγεννήθηκε
στο καθεστώς του θανάτου.

IV.

Μεσάνυχτα, ήρθε ο χειμώνας,
αστράφτει έξω και βροντά
βρέχει, βρέχει, βρέχει,
μόνος στο σπίτι, άρρωστος
γράφω αυτό το ποίημα,
ο Θεός να το κάνει,
παιδί είναι, προδομένων λογισμών,
πέθανε -μας είπαν- η ελπίδα,
αισχρά γελούν οι πολιτειακοί παράγοντες,
επαναλαμβάνω, παιδί είναι αυτό το ποίημα,
κάποιας παλιότερης, αισιόδοξης σύνθεσης,
δεν πέθανε -σας γελάσαμε- η ελπίδα.

V.

Από το χέρι με παίρνεις, πολιτεία
απάντηση δίνεις σε προαιώνια απορία,
που βαδίζεις;

VI.

Έρχομαι απ’ τον Παράδεισο, φωνάζεις,
όχι, το αλλάζεις, απ’ την Κόλαση έρχομαι,
τη νιότη του κόσμου φέρνω μαζί μου,
δεν βαδίζω, δεν κρύβομαι,
χορεύω, χορεύω, χορεύω,
πάνω από θάλασσες
πάνω απ’ τα πεδία των μαχών
πάνω από κλειστά σύνορα κι ιδέες,
στα πόδια μου τρέχει
το αίμα των βασανιστών,
των χυδαίων, των πονηρών,
των στρατηγών το αίμα.
Το στόμα μου ανοιχτό, χαμογελάω,
στο χέρι μια σημαία,
με καθαρό κι όμορφο τ’ όνομα μου
– Ελευθερία.