Αν είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω
το ένα κυβάκι μετά το άλλο
της ζάχαρης που πέφτει μες στο τσάι
θα ήταν της μανούλας μου η φωνή.

Αν είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω
το ένα σύννεφο μετά το άλλο
της ομίχλης που πέφτει κάτω στη γη
θα ήταν του μπαμπούλη μου η φωνή.

Τότε και οι νιφάδες απ’ το χιόνι
που χαϊδολογούν το πρόσωπο μου
θα ήταν η φωνή του αδερφού μου.

Και αν υπήρχε πόρτα στη φωνή μου
θα επερνούσα μέσα σε αυτήνα,
και αν παρατηρούσα τριγύρω μου
το εξής συμπέρασμα θα έβγαζα,
πως η μέγιστή ανησυχία μου
θα ήταν η φωνή του εαυτού μου ...