Στα άδεια ενοικιαζόμενα δωμάτια
Στις πέργκολες, στις ξαπλώστρες
Ερχόταν απ΄το πάντα
Με την οργή του χαραγμένη στα ξύλα
Που ξέβραζε το πέλαγος
Με τις γροθιές του στα παραθυρόφυλλα
Και τον ακούσαμε, στήναμε πάντα αφτί
Για μακρινά σινιάλα, για σπουδαία μηνύματα
Ενώ οι άλλοι
Χαλούσαν κόσμο με θαλάσσια σπορ, κι άφηναν
Να γίνονται, στο τρομερό του χάδι, τα μαλλιά τους
Τζίβες
(Τον άφηναν -ανήκουστο!-
Να τους αγγίξει)
Εμείς όμως ξέραμε για τι ήταν ικανός
Και πως εκείνος σμίλεψε το βράχο
Σε σχήμα λύκου
Και πως εκείνος έσπασε του Ομήρου την ταφόπλακα
Και σκόρπισε τις πέτρες που οδηγούσαν στο βωμό του
Κι είχαμε ακούσει τα νυχτερινά του σχέδια
Που αφορούσαν φοίνικες, ετοιμόρροπους φράχτες, κι όλα σχεδόν
Τα σπασμένα χαμόκλαδα
Παρά τη νανουριστική λιακάδα, και τις αιώρες
Που όλο μαζί του συμφωνούσαν
Εμείς τον πόλεμό του ακούσαμε
Κι έτοιμοι πάντα για φυγή, ανυπόμονοι
Τινάζαμε την άμμο απ’ τα ρουθούνια, και τις πεταλίδες
Που έρχονταν πάνω μας ξερές, μαζί με τις ιαχές του
Από μακριά κι από κοντά, απ’ το πάντα
Ας ήθελε να μας λυγίσει, το `νιωθε
Πως εμείς μονάχα τον ακούσαμε
Κι όρμησε πάνω μας την τελευταία βραδιά
Φύσηξε κι έκανε
Κουρέλια τη σημαία των διακοπών μας.